4 dagen treinen

Titel: 4 dagen treinen                                  Datum verslag: >22-03-2015     Locatie: Moskou – Irkutsk

Reisblog geschreven op 07-04-2015                   Locatie schrijven: Beijing – China

Zondag 22 maart, het boarden van de trein nadert en na een paar uur slapen en een koude douche is het tijd om mijn tas in te pakken. Echter voordat ik vertrek mag ik nog aanschuiven voor een ontbijt, een echt Russisch ontbijt wel te verstaan. Het lopend buffet is gevuld met worst, groenten (voornamelijk koolsoorten), kafka (ook wel pouridge genoemd in het Engels een soort van grutjes of brinta maar dan van boekweit), ei gerechten, fruit, brood en zoete pasteitjes gevuld met room. Kortom een waar feestmaal en zoveel als ik op kan, mij hoor je niet klagen.

Nadat ik mijn buikje rond heb gegeten ga ik naar de receptie en vraag ik aan twee giechelende receptiemedewerksters of zij een taxi voor mij kunnen regelen. Na het avontuur van de afgelopen nacht waarbij ik verdwaald door donkere Moskouse suburbs ronddwaalde opzoek naar mijn hotel, had ik mijn lesje wel geleerd en wilde ik niet het risico lopen mijn trein te missen. Alhoewel je risico nooit helemaal uit de weg gaat wat bleek toen ik toch redelijk gespannen naast de taxi chauffeur zat terwijl er zich welgeteld drie bijna-ongelukken voor mijn ogen afspeelden. Na een spannende en toch sociale taxi rit, ‘’football.. Holland??”, ‘’yes yes da Ghoellliet annde von Baaastjen.. Cruifjsit, very good da!’’ Kwam ik ruim een uur voor vertrek aan op Yaroslavski station, het station waar de lange afstand treinen richting het verre oosten vertrekken. De trans siberië express is bij het Russiche volk ook wel bekend als trein nummer 1, eenmaal op het station weet ik waarom, het perron waarvan deze vertrekt is namelijk perron nummer 1. Mijn volgende missie is het inkopen van gesprek bevorderende middelen, trek reisfora en reisgidsen er op na, als je met de locals wilt babbelen geldt vodka als spraakwater numero uno. Zodoende ging ik dus de eerste de beste winkel in om vodka, wijn en snacks te kopen, geen ships of nootjes, nee in Rusland eet je droge zoute visjes en paddenstoelen bij de vodka. Ik had geen idee wat goede Russische vodka en wijn was dus probeerde ik met gebrekkig Russisch en handen en voeten the Good Stuff te vragen, het kassavrouwtje lachte vriendelijk en nam haar tijd om goede vodka en rode wijn aan te bevelen. Bevoorraad en wel probeer ik uit te zoeken waar mijn trein staat, ik ben aardig vroeg en kan mijn trein dus nog niet vinden, ‘’nog 45 minuten, de trein moet er toch al wel staan, kijk ik misschien verkeerd?’’ redelijk zenuwachtig ben ik wel zo voor vertrek, je zou de trein maar missen dan kan ik mijn Trans Mongolië express wel vaarwel zeggen. Gelukkig vindt ik een half uur voor vertrek toch mijn trein, naast veel serieus kijkende en norse forse russen die de orde bewaken staan er ook stevige maar vriendelijk ogende typisch Russische dames voor de ingang van elk treinstel. De welbekende Provodnika’s, elk treinstelsel heeft namelijk een soort van conciërge die de orde bewaakt, schoonmaakt en de tickets checkt. Bij het binnentreden van de trein (het eerste treinstel toevallig) is het nog best spannend want ik heb namelijk een afwijkende ticket die wordt uitgegeven door de Deutsche Zug Bahn, gelukkig heeft de Treinreis Winkel er een briefje bijgedaan met Russische vertaling en kom ik veilig naar binnen. Ik heb geluk want in de gehele trein is er maar 1 2 persoons coupe in de tweede klasse treinstellen, helemaal vooraan naast de Samovar (een grote ketel met heet drinkwater wat je kan gebruiken voor het zetten van thee, oploskoffie of noodles). Je vraagt je misschien af waarom ik me gelukkig beschouw met deze coupe, statistisch gezien is de kans op luid snurkende of extreem stinkende mensen kleiner in een 2 persoonscoupe vergeleken met een 4 persoonscoupe. Mijn coupe is verder net groot genoeg en gelukkig kan ik mijn lompe backpack onder mijn bankje kwijt aangezien ik beneden slaap, verder is er een klein tafeltje aan het raam en een stopcontact in de coupe zelf wat ook uniek blijkt te zijn. De andere treinreizigers kunnen terecht op de gang voor het opladen van elektronica. De wc ziet er verder netjes uit en er is een klein wastafeltje, qua indeling te vergelijken met dat van een vliegtuig toilet. Eenmaal gesettled lijkt het me een goed idee om nog even wat foto’s van de trein te maken en het station, ook kan het volgens mij geen kwaad om samen met de Provodnika op de foto te gaan, die kan je maar beter te vriend houden als je voor 4 dagen in een trein zit. Enthousiast gaat ze (Lena) op het aanbod in en haar collega wil de foto wel maken, Engels praten doen ze niet maar Lena verstaat en praat wel een klein beetje Duits. Na een tijdje verkennen gebaart  Lena mij om naar binnen te gaan want we gaan vertrekken. Tijdens het inchecken analyseerde ik ook de overige treinreizigers om te kijken of ik andere buitenlandse reizigers kon spotten maar met weinig succes op 2 (voor mij) Duits ogende jonge mensen na. “pff dat wordt vast weinig praten met alleen een stel Duitsers die niet eens fatsoenlijk hallo zeiden’’.

De trein begint te rijden en dan krijg ik toch een moment van bezieling, enige tijd geleden ontstond het gekke idee om met de Trans Mongolië Express naar Beijing te reizen en het gaat nu gewoon echt gebeuren, met een big smile op mijn gezicht droom ik weg terwijl buiten de trein het merendeels vervallen Moskou suburbia voorbij vliegt. Of hobbelt kan ik beter zeggen, het mag dan wel een express heten, zeer snel is de trein zeker niet.

Kijk uit met die vooroordelen en de tijdmachine

“Spasiba!’’ oftewel dankje! Zeg ik tegen de provodnika terwijl zij mij een pakketje overhandigt met beddengoed en een handdoek. Ook vraagt ze of ik slippers nodig heb, die kan je namelijk ook gratis krijgen in de trein, deze heb ik zelf bij me dus ik wijs het aanbod vriendelijk af. Na ongeveer een uur treinen neemt de trein in vaart af en stoppen we bij het eerste station, hier ga ik naar buiten om wat foto’s te maken van de omgeving die vrij grauw aandoet, typisch Soviet stijl als je het mij vraagt. Er komt nog iemand naar buiten, ‘’daar zal je de Duitser hebben’’, na het over en weer wisselen van blikken besluit ik mezelf voor te stellen. Christoph is zijn naam en ik zat in de buurt want hij komt uit Bern Zwitserland, eind twintig en voor drie weken op reis met zijn Nederlandse vriendin Hester die ook in Bern woont. Zat ik er even goed naast met mijn vooroordeel, en van weinig praten klopt ook niks want Christoph en Hester zijn super aardig en al snel zit ik bij hun in de 4persooons coupe te babbelen over van alles en nog wat, zij hebben een 4persoonscoupe voor zichzelf geboekt en dat komt goed uit want ongeveer een dag later doet de trein een station aan in Perm waar toevallig nog een Nederlandse de trein binnen stapt. Arienne heet ze en ook tijdelijk solo op reis.

Het treinen bevalt ons zeer goed, we hebben alle tijd voor gesprekken, en dat lijkt ook de kwaliteit van de gesprekken ten goede te komen. Hester werkt op de Radiologische afdeling van een ziekenhuis in Bern en Cristoph studeert medicijnen en is bijna Doctor, Arienne had wat tijd over en heeft niet stilgezeten met twee universitaire bachelor studies filosofie en rechten. Laat ik nou net het merendeel van mijn vrije tijd besteden aan het verdiepen in filosofie, fysieke en mentale gezondheid en tadaa je hebt het perfecte recept voor propere gesprekstof.

Voorafgaande aan de treinreis had ik voorgenomen om de vodka te bewaren voor het socializen met locals maar de beste fles sneuvelde al direct de eerste avond in de coupe van Christoph en Hester. Ook gingen de Russische snacks open, deze waren echter na vier dagen gek genoeg nog niet op..

Het leven in de trein is heerlijk, het is net een tijdmachine waarbij alles trager lijkt te gaan, als je honger hebt eet je wat en verder drink je lekker thee, water of vodka. Als je zin hebt om te praten zoek je de mensen op, anders ga je lekker zitten en pak je er een boek bij of een app om je Russisch bij te spijkeren. Time is on your side en het ver uitgestrekte landschap hobbelt langzaam aan je voorbij, je hoeft niks, ben je de noodles en nootjes zat dan ga je drie treinstellen verderop zitten in de restauratiewagon waar je prima kan eten. Dit deden wij ook aan het einde van de tweede dag in de trein, alhoewel het vrij rustig was zat er nog 1 Russisch stel waarvan de man op den duur vroeg waar wij vandaan kwamen, zo waar in het Engels. De man was een grote vent met de typische Russische stoïcijnse uitdrukking en een grote tatoeage op zijn onderarm met daarin verwerkt een sikkel en hamer. Zijn eerste vraag was oké maar zijn tweede vraag allesbehalve, hij vroeg zonder blikken of blozen of ik een spion was. Hilarisch gewoon, gelukkig kon ik hem overtuigen dat dit niet het geval was en ging het daarna al snel over onze Russische biertjes, die volgens hem niet te zuipen zijn. Het slapen in de trein gaat ook prima, helemaal als je voor het slapen gaan lekker aan de vodka heb gezeten natuurlijk, af en toe kwam er een Rus bij die snurkte maar verder niks aan de hand. De Russen zijn overigens extreem aardig, ze helpen je graag met zaken en gaan een praatje ook niet uit de weg, zelf niet zonder Engels of Duits. Zo had Sergey bijvoorbeeld een app op zijn tablet waarmee we hele gesprekken hebben gevoerd, ook liet hij foto’s zien van zijn familie en van de Banja die hij reeds had laten  bouwen. Een banja is een Russische sauna waarbij de temperatuur oploopt tot 98 graden en waar men aan zelfkastijding doet door zich te laten meppen met Russische berkentakken, ook tijdens dit fenomeen kan de vodka natuurlijk niet missen, oh en ze sluiten het geheel vaak af door in de sneeuw te rollen of in een wak te duiken. Echt wat voor mij dus, en zo geschiedde ook in het plaatsje Listvyanka maar daarover meer in het volgende reisverslag.

Wat verder nog opvalt aan de reis is het gigantisch grote landschap, vooral in het begin, 28 uur lang alleen maar grote vlaktes met langgras en Russische berken. Het besef van omvang wordt versterkt, wat een gigantisch groot land is Rusland. Wel tof ook dat ik de volgende dag wakker werd in een witte wereld naarmate we dichter bij Siberië kwamen. De vele krakkemikkige stations en dorpjes zijn ook leuk om te zien, vaak ook gepaard met bizarre taferelen die je niet ziet in Nederland. Mensen op het spoor, lada’s in de boom, de meest onpraktische constructies en ga zo maar door.

Omdat het met mijn landgenoten en vooral Christoph zo gezellig was waren wij al snel door onze vodka voorraad heen en waren we van plan om tijdens een tussenstop een fles te halen, echter bleken veel van de kraampjes geen vodka te verkopen waardoor we steeds verder bij de trein vandaan raakten. Uiteindelijk moesten we sprinten om de trein nog te halen en dat allemaal voor een fles Vodka,, moet je nagaan. In de trein zelf is trouwens ook een mannetje die rondloopt met een kar met daarin snacks en drankjes, officieel mag je geen sterke dranken aan boord hebben maar wat bleek nou de beste man kocht tijdens lange tussenstops stiekem vodka in wat hij dan verkocht op de trein verscholen onder de chips en koekjes. Je betaalt dan wel de hoofdprijs en het geld gaat waarschijnlijk ook niet richting de eigenaren van de trein maar dat geheel terzijde.

De trein heeft zelfs bepaalde tourist traps, van die quasi aantrekkelijke aanbiedingen, zo ook in het restaurant, op het menu stond namelijk een gerecht genaamd Vodka snack. Uit de beschrijving was moeilijk op te maken wat het precies was maar de naam Vodka zei ons genoeg, bleek het achteraf om groente te gaan gedoopt in vodka. Een flinke domper dus, maar ook wel weer grappig ergens.

Doordat het zo gezellig was aan boord vergaten we om ons met de tijd mee te bewegen, Moskou is namelijk plus 2 vanaf Nederland maar Perm bijvoorbeeld alweer plus 3 en Irkutsk onze eindbestemming plus 7. Dit kwam ons nog aardig duur te staan toen we de vierde dag in alle vroegte onze nest uit moesten om de trein te verlaten. De nacht daarvoor was de provodnika nog naar onze coupe gekomen om te vragen of het zachter kan zo gezellig was het, dat was om 3 uur in de nacht.

Vier dagen treinen lijkt voor de meeste misschien niet zo aantrekkelijk maar ik kan het iedereen aanraden, helemaal met goed gezelschap en vriendelijk Russisch volk. De vele Russen waren stuk voor stuk hartstikke aardig en Provodnika Lena waakte als een soort moeder over mij, ze kwam zelfs mijn coupe af en toe vegen en gebaarde met strenge blik warme kleding aan te doen toen ik met mijn blote voeten en t shirt in de sneeuw liep tijdens een tussenstop.